Django
30-4-2006 - 4-8-20
Lieve Django.
Je was zo klein. Je was zo dapper. Fier heb je je roedel als grote leider in toom gehouden. Om groter te lijken ging je op de salontafel staan en keek je trots om je heen. Je knuffelgehalte was ongekend. Je trotse houding en heldere bruine kijkers zullen ons altijd bij blijven.
Maar ook je zachte ontzettend lieve karakter zal door ons nooit meer worden vergeten.
Eigenlijk hebben we je ziekte niet eens zien aankomen. Je was monter, rende en speelde met de groep en bewaakte het erf met hart en ziel.
Doch je werd zienderogen magerder. Een bloedonderzoek en diverse tests wezen niets uit. Zou je wellicht een lintworm hebben? Kuurtje hier en een kuurtje daar. Lekker verwennen met extra voer dan zou het wel beter gaan. Echter toen wij zagen dat je moeite had om je ontlasting kwijt te raken en toch steeds magerder werd sloeg de schrik ons om ons hart. Dit kwam ons zo bekend voor. De film werd teruggedraaid en wij zagen in jou plots dezelfde lijdensweg als je voorganger en voorbeeld Bullie. Direct weer naar de dierenarts alwaar tijdens de operatie ons bangste vermoedens bewaarheid werden.
Je had een enorm gezwel, dat gedeeltelijk aan je rug was verkleefd met daaraan gekoppeld diverse uitzaaiingen. Wederom een slachtoffer van een vreselijke ziekte waar kennelijk geen kruid tegen bestand is. Je was nog zo jong. Veel te jong om nu al van ons heen te gaan.
Het onvermijdelijke was een feit. Er was helaas geen andere oplossing dan je vredig heen te laten gaan naar de Rainbow Bridge waar zoals wij weten je samen met Bulles en Chanel op ons zult wachten.